நான் மருத்துவமனையில் நோயாளிகளை பார்த்துக்கொண்டிருந்த போது ஒரு குழந்தை அழும் சத்தம் கேட்டது. அதன் தாய் அதனை அமைதிப்படுத்த முயற்சித்துக் கொண்டு பரிசோதனைக்காக நுழைந்துகொண்டிருந்தார்.
அவனை பரிசோதித்துவிட்டு மருந்துச் சீட்டையும் எழுதிக் கொடுத்துவிட்டேன். அக்குழந்தை நோயினால் அழவில்லை. அதற்கு வேறொரு காரணம் இருந்தது. அதனை அந்தத் தாயிடம் கேட்டபோது, “ஒன்றுமில்லை டாக்டர்! பிள்ளைகள் இப்படித்தான். உங்களுக்கு தெரிந்த விஷயம்தானே.” என்றுவிட்டாள். அவளது நெஞ்சிலிருந்த பெருந்தன்மை உண்மையை சொல்வதை விட்டும் அவளை தடுத்திருக்கும் என நான் உணர்ந்தேன்.
ஓர் அப்பிளை எனது கையால் எடுத்து அவளின் பக்கம் நீட்டினேன். அந்தக் குழந்தை என்னைப் பார்த்து “எனக்கு வெள்ளைக் காலணிதான் வேண்டும்” என உரத்துக் கத்தியது. தாய் வெட்கித்து அவ்விடத்தை விட்டும் அகல முற்பட்டாள்.
அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்து “உம்மு மாஜித் என்னை உங்களது சகோதரனாக நினைத்துக் கொள்ளுங்கள். உங்கள் மகன் மாஜித் எனது பிள்ளை போல இருக்கிறார்” என்றேன். அதற்கவர், “இல்லை டாக்டர்! பிள்ளைகள் கண்டதற்கெல்லாம் ஆசைப்படுவார்கள். அவற்றின் பெறுமதியும் சிறியது” என்றார்.
“உம்மு மாஜித்! அப்படிப் பேசவேண்டாம்” என்று நான் சொல்லிவிட்டு எனது மருத்துவிச்சி பாத்திமாவை அழைத்து சொன்னேன். “பாத்திமா! இன்று உங்கள் அன்றாட வேலைகள் முடிந்தபின் இந்தப் பிள்ளை மாஜிதை அழைத்துக் கொண்டு காலணிக் கடைக்கு செல்லுங்கள். அவர் விரும்பும் காலணியை வாங்கிக் கொடுங்கள்.”
நான் கொடுத்த வாக்குறுதியின் பின் பிள்ளை அமைதியானது. அப்போது அந்தத் தாய் எனக்கு நன்றி கூற முயற்சித்தாள். என்றாலும் நான் அவசரமாக பேச்சை திசைதிருப்ப முயற்சிசெய்து மாஜிதின் தந்தையைப் பற்றியும் அவரது நிலையையும் விசாரித்தேன். கடைசியாக அவள் எனது வைத்திய சந்திப்பில் நிறைவான உள்ளத்தோடும் எனக்காக பிரார்த்தித்துக் கொண்டும் விடைபெற்றார்.
உம்மு மாஜிதின் குடும்பம் வறுமையில் வாழ்கின்றது. அவர்களால் அடிப்படைத் தேவைகளையும் பெற்றுக்கொள்ள இயலாத நிலையில் இருக்கின்றனர். மாஜித் அருகிலிருக்கும் பல்பொருள் அங்காடியில் கண்ட காலணியை நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.
ஒருநாள் தூக்கத்திலும் கூட அவன் “பூட்ஸ்… உம்மா புது பூட்ஸ். இன்னைக்கு பெருநாள் வாப்பா” என கத்தியிருக்கிறான். அவனது தாய்க்கு துக்கம் பொத்துக்கொண்டு வந்திருக்கிறது. கனவில் அவனது மெல்லிய உதடுகளிடையே கேட்கும் சொற்களால் அழுதிருக்கிறாள்.
மாஜிதின் தந்தை செய்வதறியாது கைவிரித்துவிட்டார். தாய் வருகின்ற பெருநாளைக்கு காலணியொன்றை வாங்கிக் கொடுக்க வேண்டுமென எண்ணியிருந்தாள். அவள் தனது எண்ணத்துக்கு நாணயமானவளாக இருந்தாள். இருந்தாலும் கொஞ்சம் பணம் சேர்ந்தவுடனே புதிய நாட்கள் அவற்றை விழுங்கிக்கொள்ளும். சிறுவனின் பெருநாள் தள்ளிச்செல்வதே இறுதியில் எஞ்சியிருக்கும்.
மாலையானதும் எனது மருத்துவிச்சி மண்ணும் பலகையும் கலந்து செய்யப்பட்ட அவளது வீட்டைத் தேடிச் சென்றாள். காலையில் அழுதுகொண்டு சென்ற தாயிடம் மாஜிதை கூட்டிப் போவதற்காக அனுமதிகோரினாள்.
அப்போது அங்கே இருந்த அந்த வீட்டுக்குப் பெரியவள் “எவ்வளவு பெரிய சங்கடம் ஐயோ! எம்மோடு உங்களையும் நாம் கஷ்டப்படுத்துகிறோம். அல்லாஹ் உங்களது டாக்டரை பொருந்திக்கொள்வானாக! மகள்! உங்களையும் அல்லாஹ் பாதுகாத்து நல்ல பிள்ளைகளைத் தரவேண்டும்.” என பிரார்த்தித்தாள்.
பாத்திமாவும் மாஜிதும் அந்த பல்பொருள் அங்காடிக்குப் போனார்கள். நுழைகின்ற வழியில் அங்கே குறித்த இடத்தில் சிறுவன் விரும்பிய வெண்ணிறக் காலணியைக் காணாதபோது திடுக்கிட்டான். அங்கே மூலையிலிருந்த காலணியின் பக்கம் அவனது பார்வை துள்ளிச்சென்றது.
அதே காலணியை அங்கே வந்திருந்த ஒரு வாடிக்கையாளர் அணிந்துபார்த்து விட்டு வைத்திருந்தார். அவன் ஆசையுடன் அதனைத் தூக்கினான். நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொண்டான். அதனை அணிந்துகொண்டான். உடனே பறப்பது போல நடக்கத் தொடங்கினான். அவனது நோயையும் வலிகளையும் மறந்துவிட்டான். காற்றைக் கிழித்துக்கொண்டு ஓடப்பார்த்தான். பாதையில் வரும் வாகனங்களில் மோதிவிடுவானோ என்று அஞ்சி, மருத்துவிச்சி அவனை எட்டிப் பிடித்திருக்காவிட்டால் ஓடியிருப்பான்.
குழந்தைளின் இதயங்களில் காலணிக்கு எந்தளவு இடமுண்டு என்பதை ஏலவே நான் அறிந்ததிருந்தேன். எனது குழந்தைகள் என்னுடைய காலணிகளையும் தம் தாயாரின் காலணிகளையும் எப்படியெல்லாமம் அணிவார்கள் என்பதைப் பார்த்திருக்கிறேன். அவற்றை அணிந்து பார்த்துக்கொண்டு நடந்துசெல்வதை வார்த்தைகளால் வர்ணிக்க முடியாது. அவை வர்ணனைகள் மௌனித்துப் போகும் குழந்தைப் பருவ கற்பனைகள்.
கதவருகில் காலணிகள் வைத்திருந்த சிறிய தட்டு எனது கடைக்குட்டிப் பெண்ணுக்கு விருப்பத்துக்குரிய விளையாடுமிடமாக இருந்தது. நான் மருத்துவம் பார்க்கும் இடத்தின் சுவரொன்றிலே மாட்டப்பட்டிருக்கும் படத்திலும் ஒரு குழந்தை தனது தாயின் காலணியை அணிந்துகொண்டிருக்கிறது.
அந்தப் படத்தில் அந்த சிறுமி காலணிகள் தெரியும் வண்ணம் ஆடையை சற்று தூக்கிக் கொண்டிருப்பாள். அதன் போதான அவளது சந்தோஷம் அங்கே உயிரோட்டத்தோடு இருக்கும். இருந்தாலும் நான் காலணி ஒன்று அனைத்தையும் புறம் தள்ளிவிடும் கனவாக மாறும் என்பதை சத்தியமாக அறிந்திருக்கவில்லை.
மாஜித் தன் குடும்பத்தார் இருக்கும் வீட்டை அடைந்தான். அங்கே அவனுக்கு பைத்தியம் பிடித்தது போலாகிவிட்டது. புல்புல் பறவை போன்று மிதந்து மிதந்து நடனமாடத் தொடங்கினான். அவ்வப்போது அதைக் கழற்றியெடுத்துத் துடைத்துக் கொண்டான். சுத்தம் செய்தான். பின்பு எடுத்துக் கொண்டு போய் ஆடைகளை அடுக்கி வைக்கும் அந்த கவனிப்பாரற்ற பலகைத் தட்டின் உயரத்தில் அதை வைத்தான்.
அவனுடைய வெண்ணிற இளவரசனை அருகே இருக்கும் பூட்டு இல்லாத அலமாரியில் வைப்பதற்காக வேண்டி அதை திறந்தான். அங்கு வைத்துப் பார்த்துப் பார்த்து இனிமை கொள்வது அவன் எண்ணம்.
பின்னர் தெருவிலிருக்கும் சிறுவர்கள் பார்க்கவேண்டும் என்பதற்காக வாசல் கதவருகே அதனைக் கொண்டுபோய் வைத்து பூரிப்படைந்தான்.
கட்டிலில் வந்து உட்கார்ந்துகொள்ள அங்கிருந்து உடனே அகன்றுவிட்டான். அவனுடைய உற்சாகம் குன்றியிருந்தது. தன் மெலிந்த கால்களை காலணியை நோக்கி நீட்டிக் கொண்டான். காலணிகள் அதைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தது. அவ்வாறே அந்த பின்னிரவில் இன்னொரு மணிநேரம் கழிந்து சென்றது. அவனுக்கு அது ஒரு பெருநாள் தினமாக இருந்தது. பாலர் பருவத்தினர் எல்லாருக்கும் அது பெருநாள்தான்.
உண்மையாக அவன் களைப்படையும் வரையில் தூங்கச் செல்லவில்லை. இருப்பினும் தூங்குவதற்காக தலையணையில் தலை வைத்து போர்த்திக் கொள்ளவுமில்லை, உடனே எழுந்து கதவருகில் சென்றான்.
அந்தக் கும்மிருட்டில் தெரிகின்ற வரைக்கும் காலணியைத் தேடினான். காணாமல் போகுமென்ற பயத்தில் அதை எடுத்துவந்து வீட்டு மூலையொன்றில் வைத்தான். அந்த இடம் தனக்கு பாதுகாப்பாக தெரியுமாறு தேர்ந்தெடுத்தான்.
பின்பு வந்து படுத்துக் கொண்டான். இரண்டாவது முறை மீண்டும் எழும்பினான். தன் இதயத்துக்கு நெருக்கமான காலணியைத் தொட்டுப் பார்த்தான். தான் விளையாடிய பத்திரிகையின் தாள்களால் போர்த்தினான். ஜன்னலுக்குள்ளால் துர்நாற்றம் வீசியது.
மீண்டும் தூங்க வந்தான். மீளவும் எழும்பினான். காலணியை எடுத்துக்கொண்டு வந்தான். கட்டிலுக்கடியில் வைத்துக்கொண்டான். கட்டிலின் கால் மாட்டில் தூங்கினான். கண்களை அடிக்கொருதரம் திருப்திப்படுத்துவதற்காக கட்டிலுக்கு வெளியே தலையை அசைத்து அசைத்துப் பார்த்தான்.
தாய்க்கு இதனைப் பார்த்து சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. தந்தையும் எக்காளச் சிரிப்போடு கலந்துகொண்டார். “டாக்டர்! அல்லாஹ் அவனது அளப்பரிய அருட்கொடையை உங்கள் மீது பொழிவான்” என கூறினார்.
சிறுவன் மீண்டும் காலணியை எடுத்து தலையணைக்குக் கீழே வைத்துக் கொண்டான். சரியாக இருக்கிறதா எனப் பார்த்துக்கொள்ள எழுந்து எழுந்து நின்றான். பின்னர் தூக்கம் ஆட்கொண்டு கண்ணயர்ந்தான். அதுவும் சில நொடிகளே நீடித்தது. மீளவும் எழுந்து வெண்ணிற காலணிகளை அணிந்துகொண்டான். தன் மெலிந்த உடலை ஒருக்களித்துக் கொண்டான். தான் காலில் அணிந்திருக்கும் காலணியைத் தொட்டுக்கொண்டான். அப்போதுதான் அவனுக்கு சரியாகத் தூக்கம் போயிருந்தது.
அறபு மொழியில்:
அப்துல் முத்தலிப் அஹ்மத்
தமிழில்:
ஸியாப் முஹம்மத்
வெலிகாமம், இலங்கை.
மூலக் கதை ஆசிரியர் அப்துல் முத்தலிப் அஹ்மத் சிரியா நாட்டவர். 1965இல் ஹமா நகரில் பிறந்து அங்கே வசிக்கிறார். சிறுவர் நோய்களுக்கான சிறப்பு மருத்துவ நிபுணர். சிறுவர் மருத்துவத்தில் முனைவர் பட்டம் பெற்றிருக்கிறார். மருத்துவம் உட்பட அறிவியல், இலக்கியம், சமூகவியல் ஆய்வு மாநாடுகளில் அறபுலகிலும் ஐரோப்பாவிலும் பங்கேற்ற அனுபவம் மிக்கவர்.
உரையாடல் தொடர்கிறது 